چهار نت دولاچنگ را فرض کنید که پرچم هایشان به سه صورت تقسیم بندی شده اند. جدا جدا، دوتا دوتا با خط شاهین دوتایی و همه متصل به هم با یک دولا خط شاهین. فرقی ندارد چطور نوشته شوند. زمانی که نواخته شوند همه یک جور صدا می دهند.
به همین ترتیب قادرید هشت تا نت سه لاچنگ را به هرکدام از روش های ممکن بنویسید. ملاحظه کنید که این نت ها سه پرچم (و در نتیجه سه خط شاهین) دارند. استفاده از خطوط شاهین به جای پرچم فقط برای این نکته است که نت نوشته شده، مرتب تر باشد و درهم و برهم و شلوغ نشود.
خطوط شاهین به موسیقی دان کمک می کنند که ببیند ضرب های بزرگ تر کجا هستند. به جای اینکه شانزده نت سه لاچنگ جدا از هم ببیند، برای اجراکننده راحت تر است که چهار گروه چهارتایی سه لاچنگ ببیند که با خطوط شاهین به هم وصل شده اند.

نگاهی به ارزش زمانی نت ها

 

همان طور که احتمالا از مدرسه یا کلاس موسیقی یادتان باشد، هر نت یک ارزش زمانی دارد. قبل از اینکه وارد جزئیات هر نت بشویم، بیتش نت هایی را که در موسیقی به کارتان می آید را به مانند یک درخت تصور کنید. شاخه های این درخت طوری تنظیم شده اند که مجموع ارزش زمانی همه ی سطرها با همدیگر برابر باشد. در بالا یک نت گرد داریم. زیرش نت های سفید، بعد سیاه، چنگ و در پایین دولاچنگ داریم. همه ی طبقات این نمودار درختی نت ها با همدیگر ارزش مساوی ای دارند. برای مثال ارزش زمانی یک نت سفید، نصف ارزش زمانی نت گرد است و ارزش زمانی نت سیاه یک چهارم نت گرد است.
یک راه دیگر برای تصور کردن نت ها این نکته است که نت گرد را مانند یک کیک فرض کنیم، از آنجا که مانند کیک گرد است. برای تقسیم کیک به نت های سیاه، آن را چهار قسمت می کنیم. چنانچه کیک را به هشت قسمت مساوی تقسیم کنیم، نت چنگ خواهیم داشت و الی آخر.